Neden bize acı çektiren şeylere bu kadar tutunuyoruz?

Kazayla elimizi ateşe koyarsak, ilk acı işaretinde oradan çıkarırız. Neden bize zarar veren insanlara ve yerlere aynısını yapamıyoruz?

Gerçek şu ki, her şey o kadar basit değil. Acı veren her şey ona tutunduğumuz için değildir. Ama diğer tarafta bazı şeyler vardır. Adapte olmamız gereken durumlar vardır, değiştirmemiz gereken tutumlar vardır, düzeltilebilecek şeyler vardır.

Ama bunu diğerleri yapmayacak

Israrla tuttuğumuz için acımaya devam eden acılar çoğalacak.

Acımamış gibi yapmaktaki ısrarımız. Bize acı çektiren şeyleri normalleştirmek ve bundan daha fazlasını hak ettiğimizi unutmak bizim alışkanlığımız. Bazı dikenlerin bir gün acımayı bırakacağına inanmakta ısrar etmeniz bizim yanılsamamızdır, bu da bizi acıtan şeylere tutunmamıza neden olur.

Genellikle en iyisi basit, temel, kökünden kesme tutumunu seçmek ve bizi inciten şeyleri bırakmak, insanlar, yerler, hatta düşüncelerdir.

Bizi tutan, bizi üzen, bizi sınırlayan acıyla, zor ama gerekli bir eylemi yapanların refahına gidenlerin büyümesinden kaynaklanan acı arasında çok büyük bir fark vardır. Dermanın acı tadına katlanmak, açık bir yaranın acısına katlanmak her zaman daha iyidir.

Her acı durumu karşısında sorulacak ilk soru şudur: Hissettiğim acıya karşı sorumluluğum nedir? Başımıza gelen her olayı ya da insanların bize nasıl davrandığını kontrol edemeyiz, ancak genellikle orada kalmak isteyip istemediğimizi seçebiliriz.

Bazen incitmekten ve incinmekteb vazgeçmek için sadece hayatından seni üzelerin gitmesine izin vermelisin!!!

Işığınız bol enerjiniz daim olsun

Sevgilerimle

TDG