Kendi Hikâyeni Unuttuğun Yerde Misin?

Bazen sabah uyanırsın ve hiçbir şey seni heyecanlandırmaz.

Gözlerin açıktır ama içindeki ışık sönmüş gibidir.

Sanki yaşamak, başkasının senaryosunda sana düşen bir figüran rolü gibi gelir. Alkışlar başkalarına giderken, sen kendi iç sahnenden bile çıkmışsındır.

Ama bir yerlerde, hâlâ seni bekleyen bir ses olabilir.

Sessiz, derinden, usulca seslenen…“Buradayım. Sen gittiğinden beri buradayım.”

🌪 Kimlik Karmaşası: Sesin Mi, Yankın Mı?

Duydukların senin mi?

Yoksa başkalarının sesi sende yankı mı bulmuş?

Yıllarca 'iyi çocuk', 'başarılı birey', 'akıllı kız', 'yetişkin insan' olmaya çalışırken, içinde “Ben kimim?” diyen o ilk ve en gerçek sesi ne zaman susturdun?

Dışarıya ait beklentiler, içinin gerçek çağrısını bastırdı belki.

Ve o bastırma bir yere değil, bir zamana götürdü seni.

🧊 Zamanla Değil, Duyguyla Donan Ruh

Ruh, saatle çalışmaz. Ruhun takvimi yoktur.

Ama onun bir hafızası vardır. Ve bu hafıza, duygularla kayıt alır.

Belki de hayatının bir döneminde öyle bir şey yaşadın ki...

Sadece bir çocukken…

Ya da çok genç, çok kırılgan, çok safken…

Kendini orada bıraktın. Kalbin orada dondu.

Sen yıllar içinde büyüdün. Yeni insanlar tanıdın, şehirler gördün, iş değiştirdin. Ama ruhunun bir parçası hâlâ o ilk kırıldığı yerde kalakaldı.

Ve o parça şimdi sana sesleniyor.

🔍 Sessiz Bir Alan Aç: İçindeki Çocuk Hâlâ Orada mı?

Bir mum yada tütsü yak. Gözlerini kapat.

Ve kendine sadece şu soruyu sor:

“Kendimi kaç yaşında bıraktım?”

Belki bir sayı gelir. Belki bir yüz. Belki bir duygu...

O yaştaki halinle zihninde buluş.

Bak gözlerine. Hatırla gülümsemesini.

Ve usulca de ki

“Seni hatırladım. Artık yalnız değilsin. Seni geri almaya geldim.”

Hayal et: Şimdiki sen ile geçmişte kalan halin arasında bir ışık köprüsü oluşuyor.

İki taraf birbirine doğru yürüyor.

Ve tam ortada buluşuyorsunuz.

Sarıl ona. Kalbine bastır. Ve şöyle de:

“Artık birlikteyiz.Büyümek zorunda kaldığın yerden seni almaya geldim.Şimdi gerçekten büyüyebiliriz, birlikte.”

Bu bir meditasyon değil. Bu bir ruhsal buluşma. Kendinle yüzleşmenin, özüne kavuşmanın yolu.

💫 Neden Hiçbir Şey Seni Heyecanlandırmıyor Olabilir?

Çünkü bir şeyleri artık hissetmemenin nedeni, yaşadıkların değil; hissetmeyi bıraktığın andır.

Belki de hissedersen yeniden canın yanar diye korktun.

Ama korkma. Ruh, sevgiyle büyür.Ve sen, o eski halini sevgiyle bugüne getirdiğinde, yaşam yeniden akmaya başlar.

✍ Uygulama: İçsel Geri Dönüş Çalışması

Bugün bir defter aç. Ya da sadece kalbini aç.

1. Sessiz bir alan yarat. Mum yak. Gözlerini kapat.

2. Derin bir nefes al ve sor:

   “Kendimi kaç yaşında kaybettim?”

3. Gelen hissi yaz. Yaşı, duyguyu, mekanı...

4. O yaşına mektup yaz:

   “Seni unutmadım. Şimdi seni yaşamıma geri davet ediyorum.”

5. Günlüğüne şu cümleyi not et:

   “Bugün kendimi hatırladım. Ve geri çağırdım.”

🎁 Kapanış Notu

Ruhunun seni beklediği o eski yaşa gitmek, geçmişe takılmak değildir.

Bu, geleceği yaşatacak olan parçayı geri almaktır.

Kendine bu şansı ver. Ruhunun seni çağırdığı yere git. Ve onu elinden tutarak bugüne getir.

Çünkü o zaman gerçekten yaşarsın.

📎 Bu yazı seni derinden etkilediyse, kaydet. Paylaş. Hatırla.

Çünkü bazı yazılar sadece okunmak için değil, uyanmak ve dönmek içindir.

ışığınız bol enerjiniz daim olsun

Kalpten kalbe,

Sevgilerimle

TDG

Holistik Gezegen